Onderweg naar onze vakantiebestemming met achterin 3 van onze 4 kinderen, kwam de zindelijkheidstraining ter sprake. Hoe we dat altijd deden als we op vakantie waren.
Op de één of andere manier waren ze bij thuiskomst altijd zindelijk (ook ’s nachts). Niet dat er nooit meer ongelukjes waren maar toch…
Laatst had ik het met een aantal ouders over de parallel tussen je kind zindelijk leren worden en je kind leren leren voor school.
Zindelijk leren worden lijkt op de een of andere manier veel makkelijker aan te leren dan hoe je leert voor school. Maar misschien heeft het te maken met de manier van aanpak…
Bij de eerste laat je je kind proberen, horen fouten erbij, blijf je altijd positief naar je kind (en anders laat je je frustratie naar je kind over wéér een nat bed in ieder geval niet blijken). Bij de tweede weten we het vaak beter i.p.v. dat je je kind zelf dingen laat ontdekken en ervaren, doen we moeilijk over onvoldoendes, toon je je frustraties als je kind naar jouw idee zijn/haar best niet gedaan heeft enz.
Hoe zou het komen dat dat verschil er is terwijl er ook veel overeenkomsten zijn in het aanleren van iets nieuws?
Komt het doordat zindelijkheid iets lichamelijks is en leren leren iets psychisch?
Komt het doordat we zelf niets meer weten van toen wij zelf zindelijk leerden worden en wel van hoe we leerden voor school (en het daardoor beter (denken te) weten)?
Het zit hem in ieder geval niet in dat het een minder belangrijk is dan het ander lijkt me…
Hoe zit dat bij jou en je kind(eren)? Laat jij makkelijk los, laat je je kind fouten maken, blijf je altijd positief?
Hoe ging dat bij de zindelijkheidtraining?