Spijbelen. Iets wat ik vroeger nooit durfde (en nog steeds niet zou durven… geef ik onmiddellijk toe).
We hadden het er gisteren aan tafel over nav dit artikel in de Correspondent. Hoewel ik het als kind niet durfde ben ik het ermee eens (als voormalig docent, trainer van ouders en als moeder) dat het noodzakelijk is dat kinderen eigen keuzes leren maken en autonomie krijgen.
Waarom gaat dan bij iedere ouder een alarmbel rinkelen als je kind onvoldoendes haalt en spijbelt? Want terwijl spijbelen en onvoldoendes leerlingen gelukkig maakt, geldt dat zeker niet voor ouders…
We (twee pubers, mijn man en ik) vroegen ons af wat er allemaal kon gebeuren als je twee weken spijbelde. Of je dan van school wordt gestuurd, welke straf je krijgt, hoeveel je mist enz.
Bottomline was: we wisten het niet. Maar 1 ding wisten we wel: je overleeft het.
Nu de ouders nog. Zouden zij het overleven?
Overleef jij het als je kind spijbelt en onvoldoendes haalt?
Het betreffende artikel in De Correspondent