Gisteravond bij de oudercursus hadden we het over motivatieproblemen.
Ouders kregen de vraag welk motivatiecijfer ze hun kind voor school geven (0 = absoluut geen motivatie, 10 extreem gemotiveerd). Daarna ging het erover of je kind dat zelf ook zo ziet en hetzelfde cijfer geeft en hoe je het gesprek hierover kunt aangaan.
Een ouder stelde toen de vraag: “Hoe reageer je als je kind zegt dat het 0 motivatie meer heeft voor school?”
Een goede vraag waar meer ouders tegenaan lopen denk ik.
Mijn antwoord was ongeveer dit:
Je kunt je kind vragen: “Wat maakt dat het een 0 is en geen 3?”
en daarna bijvoorbeeld: “Wat is er nodig om er een 3 van te maken?” (niet meteen naar een 6 of een 7, houd het behapbaar).
Wat ook belangrijk is, is het moment waarop je kind aangeeft dat zijn/haar motivatie tot een nulpunt gedaald is. Is dat als reactie op iets dat gebeurd is op school of is dat bijvoorbeeld nadat jij hebt gevraagd hoe het gaat met de motivatie, als een open vraag, in een belangstellend gesprek. Zit er veel emotie onder bij je kind?
De kunst is ook om het klein te houden. Je zou kunnen vragen of die motivatie vaker 0 is of dat het alleen nu even zo is. Dat maakt een groot verschil.
Welk motivatiecijfer denk je dat je kind heeft? En welk cijfer heeft je kind echt?
#motivatie