Op vakantie op Sicilië werden we bij het huis dat we hadden gehuurd, ontvangen door een heel vriendelijk echtpaar en hun volwassen zoon (ik schat hem zo eind twintig).
De zoon gaf ons een uitgebreide uitleg over het huis en de tuin, omdat hij de enige was die Engels sprak (en ons Italiaans niet veel verder gaat dan ‘grazie’ en ‘ciao’).
Wat ons opviel was dat de moeder steeds aan haar zoon vroeg of hij dat ene wel verteld had en dat andere niet vergat om te vertellen. Zelfs als je geen Italiaans verstaat kun je dat op de een of andere manier toch ontcijferen… Iedere keer dat de moeder dat aan haar zoon vroeg leek hij te reageren in de trant van: “laat me nu, ik zeg het heus wel”. Of: “MAHAM, hou op”.
Toch kon ze het níet laten het voortdurend te vragen en je zag de frustratie bij haar zoon groeien over haar drang naar controle. Zij wist immers niet wat hij aan ons vertelde en ze kon die verantwoordelijkheid niet loslaten en erop vertrouwen dat haar zoon (die het vast al heel vaak had verteld en uitgelegd aan mensen) het goed zou doen.
Mijn kinderen vonden het zielig voor de zoon, ik voelde daarnaast ook compassie met de moeder. Zó aardig, behulpzaam, het beste voorhebben met de ander en tegelijkertijd beklemmen.
De meeste ouders vragen wel eens aan hun kinderen of ze overal aan gedacht hebben, ik ook. De vraag is alleen, past het nog bij de leeftijd van je kind en heeft het (het gewenste) effect?
Hoe doe jij dat?
In hoeverre leg jij de verantwoordelijkheid van dingen bij je kind(eren)? Controleer je of dingen gaan zoals ze ‘horen’ te gaan en er geen fouten gemaakt worden?