Toen mijn vader mij laatst dit filmpje stuurde van zijn ‘puber-pup’ die altijd voor zijn voeten loopt, waar hij ook gaat, moest ik in eerste instantie heel hard lachen.
Het ziet er ook heel grappig uit. Maar eigenlijk is het natuurlijk best wel irritant, als je hond je steeds in de weg loopt.
Zo is het ook als een persoon je steeds in de weg loopt, letterlijk, maar zeker ook figuurlijk!
Ik moest denken aan hoe ouders hun kind soms figuurlijk voor de voeten lopen. Veel ouders in de oudercursussen die ik geef doen dat en …
Oké, ik geef het toe…
Ook ik doe het soms een beetje (niets menselijks is mij vreemd ;-)).
Ik zal proberen uit te leggen wat ik bedoel met ‘figuurlijk in de weg lopen’.
Wanneer je kinderen opgroeien, verandert je rol als ouder. Je zou dat kunnen vergelijken met de plek waar je staat of loopt ten opzichte van je kind. Wanneer ze jong zijn, wijs je ze de weg en ‘loop je voor ze uit’. Jonge kinderen kunnen immers eenvoudigweg nog niet veel beslissingen zelfstandig nemen en hun eigen weg kiezen. Maar naarmate kinderen ouder worden, zullen ze steeds meer verantwoordelijkheden krijgen en steeds zelfstandiger worden. Dan ga je steeds meer naast ze lopen (en misschien wel na verloop van tijd zelfs achter ze?). Dat is een natuurlijk proces, met het verstrijken van de jaren worden je kinderen uiteindelijk steeds meer gelijkwaardig aan jou, met hun eigen meningen, inzichten en verlangens enz.
Dit veranderen van jouw rol als ouder is een leerproces…
Wat ík dus nou af en toe doe, (en met mij veel ouders zoals ik al zei…) is te veel vóór mijn kinderen blijven lopen, i.p.v. naast ze, ook nu ze dat niet meer nodig hebben en hun eigen weg willen kiezen.
Hoe dan?
Nou, … door ze ongevraagd advies te geven en ze niet genoeg de ruimte te geven om dingen zelf te laten ontdekken en dus hun eigen weg te laten zoeken en vinden. Natuurlijk ‘vallen’ ze in die zoektocht wel eens, lopen ze een ‘schram’ op of lopen ze wel eens een ‘doodlopende weg’ in, maar daar leren ze alleen maar van. Het leven is immers: vallen, opstaan, omkijken (nadenken) en doorgaan.
Of omkeren in het geval van de doodlopende weg ;-)…
Me af en toe bewust zijn van dit leerproces en waar ik op dit moment sta/loop t.o.v. mijn kinderen, maakt dat ik mijn pubers weer een beetje meer loslaat, op weg naar volwassenheid. (Waar zo’n ‘puber-pup-filmpje’ al niet goed voor is )
Waar sta/loop jij ten opzichte van je kinderen? Is dat voor/naast/achter ze?
Past dat bij de ontwikkelingsfase en leeftijd van je kinderen?
Ps deze post gaat dus niet over de vraag of het wel of niet goed is dat de hond van mijn vader voor zijn voeten loopt en de weg voor hem bepaalt..