Een moeder vertelde mij ooit dat ze bijna een burnout had van haar zoon…
Dat kwam, zei ze, doordat ze iedere dag wanneer ze thuis kwam van haar werk, haar zoon zijn huiswerk voorlas. Hij zat in de 3e klas van de middelbare school. Ze las het niet voor omdat hij niet kon lezen, dyslectische was of blind. Ze las het voor omdat hij anders helemaal niets meer zou doen voor school… Terwijl hij onderuitgezakt op de bank hing…
De vraag waar het hier niet om gaat, is of haar zoon überhaupt iets deed wanneer hij voorgelezen werd, of dat hij er iets van opstak. De vraag is: van wie het probleem is dat haar zoon helemaal niets voor school deed.
Is het haar probleem?
Het probleem van haar zoon?
Of is het het probleem van allebei?
En wordt het probleem door diegene ook als een probleem ervaren?
Het is belangrijk dit te bepalen voordat er aan de slag gegaan kan worden met het werken aan een oplossing. Wiens probleem het is, is bepalend voor welke aanpak passend is.
Heb jij een probleem met je kind? Van wie is het probleem dan? En ervaar jij/ervaren jullie het dan ook als jouw probleem?