“Oké mevrouw, ik ga de schade proberen te beperken…”
Dat is wat hij met een kleine glimlach zei terwijl hij naar zijn tafeltje terugliep.
Even daarvoor was deze (autistische) jongen uit de vierde klas met tranen in zijn ogen bij mijn bureau gekomen nadat hij voor het eerste proefwerk van het jaar een 3,5 had gehaald.
Hij zei dat het nooit wat zou worden en dat hij biologie wilde laten vallen!!!
Toen ik hem vroeg of hij biologie leuk vond zei hij dat hij het heel leuk vond. “Gelukkig”, dacht ik, “dat helpt in ieder geval.”
Hij vond het alleen heel moeilijk en dacht dat het toch nooit wat zou worden.
Nou kon ik me daar wel wat bij voorstellen omdat biologie vaak in eerste instantie eenvoudig lijkt, maar dat zeker niet altijd is.
In het gesprekje dat we daarna hadden, kwamen we erop dat hij niet echt een ander vak wist om te kiezen en dat een ander vak nemen, na een paar weken school, ook niet heel handig is. Omdat hij biologie blijkbaar dus wel heel leuk vond, ik stelde voor om ‘de schade proberen te beperken’. Als hij nou eens zou proberen een 5 op zijn rapport te halen dan was er niets aan de hand en hield hij gewoon biologie. Hij had niet tot nauwelijks moeite met andere vakken dus één 5 op zijn rapport kon absoluut geen kwaad.
Dat ‘schade-proberen-te-beperken’ vond hij wel een goed idee en het luchtte hem zichtbaar op. Hij had perspectief waar hij wat mee kon en wat haalbaar was. Gedurende het jaar heeft hij het regelmatig herhaald: “schade beperken hè mevrouw” zei hij dan met een lach. “Absoluut, lekker bezig jongen!” reageerde ik dan steevast.
En hij heeft het gedaan: een 5 op zijn eindrapport, over naar de vijfde, mét plezier in biologie. De topper.
Hoe vaak is voor jou een kleine vooruitgang van iets goed genoeg en iets om tevreden mee te zijn?
Zijn er dingen waarbij voor jou een ‘5’ symbool staat voor een ruim voldoende?
Hoe is dat met je leerlingen of je kinderen?
Wat geef je hen mee? Is het belangrijk dat alle cijfers voldoendes zijn?