Communicatieblokkades

“Ik háát die vent van Frans! Hij zei dat ik zat te spieken, maar dat was helemaal niet zo en nu heb ik een 1…!”

Stel je kind komt thuis en dit is het eerste dat hij/zij zegt…
Hoe reageer je dan?

Zeg je bijv.:
1 “Wat deed je dan precies waarom hij dat dacht? En toen? En daarna?”

2 “Nou zeg! Zo praat je niet over anderen!”

3 “Dat is pech. Niks aan te doen. Gewoon hard werken om die 1 weer op te halen.”

4 “Ben je al naar de afdelingsleider gegaan hiermee?”

Allemaal reacties die ik in ieder geval wel eens gegeven heb op zoiets…

Op het eerste gezicht niks mis mee zou je denken, maar…
Deze reacties zijn eigenlijk allemaal communicatieblokkades.
Grote kans dat je kind na zo’n reactie van jou: niet snel geneigd is om zijn/haar emoties verder met je te delen/ zich niet serieus genomen en gehoord voelt/ niet zelf aan de slag gaat om oplossingen te vinden hiervoor.

Dat kan anders. Hoe dan?
Door actief te luisteren. Door bijv. als reactie te geven:
“Jij klinkt boos!”
Of
“Dat moet frustrerend voor je zijn”

Bij zo’n soort reactie erken je het gevoel van je kind en zal hij/zij vanzelf geneigd zijn verder te vertellen over wat er precies gebeurde en laat je het probleem bij je kind. Je kind zal dan bijv. zeggen:
“Ja! Ik zat gewoon een beetje om me heen te kijken en na te denken. Die man moet echt altijd mij hebben!”

In het begin lijkt dit een beetje gekunsteld misschien, maar probeer het eens uit. Kan ook bij een collega of vriend(in). Ik ben benieuwd wat het effect is. Laat je het weten?

Hoe dit actief luisteren verder in zijn werk gaat, wat de effecten zijn en wat je nog meer kunt doen wat wél werkt, dat kwam aan de orde bij de Academy avond over Motiverende Communicatie. We hebben uitgebreid geoefend en de ouders kwamen tot mooie inzichten!