“Waarom rij je hier zo langzaam?
“Je rijdt nu wel heel erg hard…”
“Ik doe het altijd zó:…”
Wanneer je partner tijdens vakantieritten naast je zit ‘mee te rijden’ met jou is dat niet bepaald bevorderlijk voor de sfeer in de auto… Commentaar op mijn rijstijl maakt mij in ieder geval altijd behoorlijk chagrijnig en opstandig. En natuurlijk realiseer ik me dat het voor de één wat lastiger om (het stuur) los te laten dan voor de ander, dat is logisch, maar dan nog…
Oké,… ik geef toe dat ik ook af en toe heus wel eens een opmerking maak over de rijstijl van mijn man, maar ieder jaar blijkt weer dat het het beste is om dat toch níet te doen .
Een ander verhaal was het toen mijn dochter mij een tijd geleden vroeg, waarom ik na een lange autorit zo laat remde bij een stoplicht. (Zij had een aantal rijlessen gehad en is erg geïnteresseerd in hoe en waarom mensen bepaalde dingen doen bij het autorijden).
Dáár werd ik niet chagrijnig en opstandig van, omdat het voortkomt uit interesse ipv het beter weten. Ik vertelde haar dat dat kwam doordat ik heel moe was en daardoor iets minder snel reageerde.
Stel je voor dat je puber in figuurlijke zin ‘achter het stuur zit’ van bijvoorbeeld schoolwerk. Hoe zal hij/zij reageren wanneer je wat zegt over de manier waarop hij/zij dat aanpakt?
Is het logisch dat je kind opstandig wordt van je commentaar en goedbedoelde aanwijzingen en adviezen?
Zou het helpen als je alleen maar écht geïnteresseerd bent in hoe je kind omgaat met schoolwerk?
In sommige gevallen ben jij natuurlijk even de ‘rijinstructeur’ van je kind en geef je ‘autorijles’. Maar over het algemeen is het voor je kind heel belangrijk dat je als ouder naast je kind ‘in de auto gaat zitten’ en probeert de verantwoordelijkheid voor schoolwerk zoveel mogelijk bij hem of haar te laten. Er zullen heus af en toe fouten gemaakt worden, maar daar leert je kind van. Waarschuwen voor alle gevaren op de weg maakt opstandig, onzeker en/of afhankelijk.
Hoe goed lukt het jou om los te laten?